Een subbrandcompartiment is een gedeelte van een bouwwerk dat binnen de begrenzing van een brandcompartiment ligt of daarmee samenvalt. Voorheen werden de huidige subbrandcompartimenten ‘rookcompartimenten’ genoemd (vanuit eerdere regelgeving). Een subbrandcompartiment is bestemd voor beperking van verspreiding van rook of verdere beperking van het uitbreidingsgebied van brand.

Bij een brand zijn de personen die zich in een subbrandcompartiment bevinden gedurende enige tijd beschermd tegen brand en rook wanneer de brand elders in het brandcompartiment ontstaat. Ook heeft de indeling in subbrandcompartimenten tot doel om veilig en zonder hinder uit het brandcompartiment te kunnen vluchten naar een veilige plaats.

In het algemeen geldt dat een subbrandcompartiment het maximale uitbreidingsgebied van brand én rook is en bij brand voldoende lang in stand blijft om het gebouw zelfstandig of met hulp van derden te kunnen ontvluchten. Dit vluchten gebeurt door andere ruimten dan de ruimte waarin de brand is ontstaan. Er worden dan ook eisen gesteld aan de kwaliteit van de scheiding tussen een subbrandcompartiment en de omliggende (besloten) ruimten (in hetzelfde brandcompartiment).

Om te waarborgen dat personen op tijd uit de ruimte kunnen komen, wordt ook een eis gesteld aan de maximale loopafstand binnen een subbrandcompartiment.

De maximale loopafstand en uitvoering van de vluchtroutes binnen het subbrandcompartiment zijn afhankelijk van een aantal factoren:


Vanuit het niveau nieuwbouw geldt een weerstand tegen branddoorslag tussen een subbrandcompartiment en een andere besloten ruimte buiten die subbrandcompartiment (maar binnen het brandcompartiment) van ten minste 20 minuten (waarbij enkel het criterium ‘vlamdichtheid’ geldt) conform NEN 6068/6069. Vanuit het niveau bestaande bouw is deze eis ten minste 20 minuten weerstand tegen rookdoorgang conform NEN 6075.